- orans
- ōro, āvi, ātum, 1 (orassis for oraveris, Plaut. Ep. 5, 2, 63), v. a. and n. [1. os, to speak]:I.
oro ab ore,
Varr. L. L. 6, § 76 Müll.In gen. (so obsol.):II.orare antiquos dixisse pro agere testimonio est, quod oratores dicti et causarum actores et qui rei publicae mandatas causas agebant,
Fest. p. 198 Müll.:bonum aequumque oras,
Plaut. Most. 3, 1, 151:talibus orabat Juno,
Verg. A. 10, 96.—In partic.A.To treat, argue, plead (as an ambassador, advocate, etc.; class., but very rare; cf.2.ago): REM VBI PAGVNT ORATO, Fragm. XII. Tab.: matronis ipsis, quae raptae erant, orantibus,
i. e. at their mediation, Cic. Rep. 2, 7, 13:causam capitis,
to argue, plead, id. Brut. 12, 47:orandae litis tempus accommodare,
id. Off. 3, 10, 43:si causa oranda esset,
Liv. 39, 40, 6:causas melius,
Verg. A. 6, 849:cum eo de salute suā agit, orat atque obsecrat,
treats, speaks, Caes. B. C. 1, 22:causam dixit et ipse pro se oravit,
plead his own cause, Liv. 39, 40, 12.—Of oratorical speaking, eloquence (freq. in Quint.): ars orandi, the oratorical art, art of oratory, Quint. prooem. § 4; id. 2, 15, 20; 9, 4, 3:B.orandi scientia,
id. 1, 10, 2:orandi studium,
id. 9, 4, 110; 8, 6, 20.—To pray, beg, beseech, entreat one (the predom. signif. in all periods and styles; syn.: rogo, obsecro, obtestor, supplico, precor); constr. usually with acc. of the pers. and of the thing, and with ut, ne (the less freq. constructions, v. infra).(α).With acc. of the pers. and of the thing:(β).illud te ad extremum et oro et hortor, ut, etc.,
Cic. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46:multa deos orans,
Verg. A. 9, 24:aliquem libertatem,
Suet. Vesp. 16.—With acc. of the pers. only: virginem orare, Liv. Andron. ap. Diom. p. 379 P: cum desubito me orat mulier, Enn. ap. Non. 517, 15 (Cax. v. 9 Vahl.); cf.:(γ).socer Non orandus erat, sed vi faciendus Erechtheus,
not to be entreated, but compelled, Ov. M. 6, 701:Lydia, dic, per omnes Te deos oro, Sy barin cur properes amando perdere,
Hor. C. 1, 8, 2.—With acc. of the thing for which one asks:(δ).gnato uxorem,
to request a wife for one's son, Ter. And. 3, 2, 48:legati Romam missi, auxilium ad bellum orantes,
to ask assistance, Liv. 21, 6:opem rebus affectis orantes,
id. 6, 9:auxilia,
Tac. A. 2, 46.—With ut: rogat oratque te Chrysogone, ut, etc., Cic. Rosc. Am. 49, 144:(ε).te, C. Flave, oro et obtestor, ut, etc.,
id. Planc. 42, 104:te etiam atque etiam oro, ut, etc.,
id. Att. 11, 1, 2:hoc me a vobis orare Juppiter jussit, ut, etc.,
Plaut. Am. prol. 64.—With subj.:(ζ).orant, ignoscamus peccatum suum,
Plaut. Am. 1, 1, 101:et vocet oro,
Verg. A. 11, 442:idque sinas, oro,
Ov. P. 4, 1, 19.—With ne:(η).rogat eos atque orat, ne, etc.,
Cic. Verr. 2, 2, 39, § 96:quod te, Aesculapi, et te, Salus, ne quid sit hujus, oro,
Ter. Hec. 3, 2, 3.—With the imper.:(θ).absiste inceptis, oro,
Sil. 11, 336.— With imper. and acc. of person, Verg. A. 2, 143; 4, 319; 10, 61 and 905.—With inf. or an object-clause:(ι).jampridem a me illos abducere Thestylis orat,
Verg. E. 2, 43; id. A. 6, 313; 9, 231; Tac. A. 6, 2; 12, 9:vel Aegypti praefecturam concedi sibi oraret,
Suet. Ner. 47.—With ab and abl. of a person, followed by ut or ne:(κ).primum hoc abs te oro, ni me inexorabilem faxis,
Pac. Tr. 122:oravitque a suis, ut, etc.,
Gell. 17, 10, 7:oratus ab Artorio, ne in castris remaneret,
Vell. 2, 70, 1.—With cum aliquo: quod tecum pater orat, Enn. ap. Fest. p. 198 Müll. (Ann. v. 20 Vahl.):(λ).si is mecum oraret,
Plaut. Cas. 2, 5, 15:tecum oro et quaeso, ut,
id. Curc. 3, 1, 62:egi, atque oravi tecum, uxorem ut duceres,
Ter. Hec. 4, 4, 64; cf. Caes. B. C. 1, 22; cited above, II. A.—With pro and the abl.:b.nec pro civibus se orare, sed pro, etc.,
Just. 11, 4, 4:ut Octavius orandus sit pro salute cujusquam civis,
Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 2; cf.:ut pro illā ores, ut sit propitius (deus),
Plaut. As. 4, 1, 38.—Oro te, I pray thee, prithee, parenthetically, a formula of politeness (cf. quaeso):C.dic. oro te, clarius,
Cic. Att. 4, 8, 1; Sen. Vit. Beat. 7, 1; Liv. 5, 5, 1; cf. Cic. Att. 7, 16, 3.—To pray, to supplicate God (eccl. Lat.); act.:oravit Dominum,
Vulg. Judic. 13, 8:orationem quam orat,
id. 3 Reg. 8, 29; id. 2 Par. 6, 21:filios, id. Job, 19, 17: Deum,
id. Ecclus. 50, 24:orationes longas,
id. Matt. 23, 14.—More often neutr.:pro te,
Vulg. Gen. 20, 7:ut audias,
id. ib. 43, 20:in loco isto,
id. 3 Reg. 8, 30:contra viam civitatis,
id. ib. 8, 44:ad Dominum,
id. 4 Reg. 4, 33:cum lacrimis,
id. Tob. 3, 1:unus orans et unus maledicens,
id. Ecclus. 34, 29:spiritu et mente,
id. 1 Cor. 14, 15:mulierem decalvatam orare non decet,
Ambros. in Luc. 6, § 19:orandi gratia,
Lact. 4, 15, 20.—Hence, P. a. as subst.: ōrans, antis, m., an orator:orantes,
Tac. Dial. 6, 6.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.